To marzenie jest związane z historiami opisanymi wcześniej. Studiując reżyserię w Krakowie, poznałem studentów Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu. Weszli na uczelnię. Stałem na schodach za bufetem. Poczułem jakby na uczelnie wleciał miękki wiatr. Zszedłem na dół. Na przodzie stał Maciej Beczek ze swoją grupą. Sposób w jaki Ci ludzie stali był tak… miękko zwyczajny i obecny, że zrozumiałem natychmiast – że to są „moi ludzie”. Taką postawę rozumiem i czuję. Potem zobaczyłem ich dyplom, „Kocham tylko i wyłącznie całym serce nie-rozłącznie, Magdalenę”… Tak poznałem polską technikę tańca współczesnego, którą momentalnie rozpoznałem jako „mój język”, „ruch dla mnie”. Potem Śląski Teatr Tańca (z opowieści). Studiując na WTT oglądałem spektakle ŚTT i organizowałem wspólne kino, żeby zobaczyć ich spektakle. Na początku nie rozumiałem o co w nich chodziło, wydawały mi się dziwne… ale było w nich coś takiego… jakaś tajemnica, moc, coś magnetycznego, intensywnego. Im więcej tańczyłem tym bardziej odkrywała się przede mną nowa kraina wiedzy, doznań i rozumienia. Cała tajemnica przestawała być mistyczna, a zaczynała być co raz bardziej przejrzysta, czysta i wbrew pozorom, bardzo codzienna… Marzyłem, żeby zobaczyć od początku jak Jacek Łumiński tworzy nowy spektakl. I to również się spełniło…